Смотри внутри! МНЕ НАДО НАПИСАТЬ НЕБОЛЬШОЕ СОЧИНЕНИЕ(10 ПРЕДЛОЖЕНИЙ ) НА ТЕМУ УТРО В ДЕРЕВНЕ!НА БЕЛОРУССКОМ ЯЗЫКЕ!
Вот вам пример такого сочинения. Прочитайте и напишите ваши 10 предложений.
Я вельмі люблю бываць у вёсцы Рудкаўка, дзе жыве мая прабабуля Алена. Гэтая невялічкая вёсачка прытулілася ля самага лесу, у якім я люблю бавіць ранак. З незразумелым душэўным хваляваннем я ўваходжу ў яшчэ сонны лес, міжволі запавольваючы крокі.
Усё гарыць, усё ззяе: тут царства расы! Лясная зямля яшчэ вільготная, амаль не чуваць яе пад нагамі, ззаду застаецца цёмны выразны след. Мокрыя травінкі ў пацерках рознакаляровых кропелек. Цішыня. Калі-нікалі парушаюць яе сонныя галасы птушак. На фоне елак кідаюцца ў вочы пачырванелыя асінкі. Павучкі-вандроўнікі яшчэ не пачыналі сваё штодзённае падарожжа: чакаюць, пакуль абсохне раса на іх парашуціках, белых ніцях-павуцінках. На блакітным небе ні воблачка
Нават калі ў лесе яшчэ пануе прыцемак, паляна ўжо заліта святлом. Я люблю бываць тут, дзе мне добра думаецца, адпачываецца. Я назіраю за буслом, што праляцеў зусім нізка над дрэвамі ў бок вёскі. Мусіць, паляцеў на бабулін хлеў, дзе ў яго гняздо. А мо шукае другіх буслоў, каб разам выправіцца ў далёкую дарогу — на поўдзень. Што ж, шчаслівай табе дарогі, дружа! Я буду чакаць цябе вясной, буду чакаць тваю вясновую песню, якую ты так цудоўна клякочаш на страсе бабулінага хлява.
Сонца паднялося вышэй, заглянула пад кожны кусцік, пад кожную галінку. Я ведаю, што цішыня і раса ў лесе ўжо доўга панаваць не будуць — казка скончыцца і пачнецца сухі, цёплы асенні дзень.
Я очень люблю бывать в деревне Рудковка, где живет моя прабабушка Елена. Эта небольшая деревушка приютилась у самого леса, в котором я люблю проводить утро. С непонятным душевным волнением я вхожу в еще сонный лес, невольно замедляя шаги.
Все горит, все сияет: здесь царство расы! Лесная земля еще влажная, почти не слышно ее под ногами, сзади остается темный четкий след. Мокрые травинки в бусинках разноцветных капелек. Тишина. Иногда нарушают ее сонные голоса птиц. На фоне елей бросаются в глаза покрасневшие осинки. Паучки-странники еще не начинали свое ежедневное путешествие: ждут, пока обсохнет роса на их парашютиках, белых нитях-паутинках. На голубом небе ни облачко
Даже если в лесу еще царит сумерек, поляна уже залита светом. Я люблю бывать здесь, где мне хорошо думается, отдыхается. Я наблюдаю за аистом, что пролетел совсем низко над деревьями в сторону деревни. Наверное, полетел на бабушкин сарай, где у него гнездо. А может ищет вторых аистов, чтобы вместе отправиться в дальнюю дорогу-на юг. Что же, счастливой тебе дороги, дружище! Я буду ждать тебя весной, буду ждать твою весеннюю песню, которую ты так чудесно клякочаш на крыше бабушкиного сарая.
Лучшие сочинения «Зимний лес»
... – гнезда белки. Сочинение-рассуждение «Зимний лес» Наступила долгожданная зима. Землю прикрыло снегом, словно толстым, пушистым, искрящимся на солнце ковром. Лесной ... снегом деревьев, украшает зимний лес снегом. Как хороша зима! Вариант 3 Я люблю бывать зимой в лесу. Все деревья покрыты ... петли следов. Может пройти рыжая, хитрая лисица. Ей хочется полакомиться бедным зайчонком. То пробежит злобный и с ...
Солнце поднялось выше, заглянуло под каждый кустик, под каждую ветку. Я знаю, что тишина и роса в лесу уже долго властвовать не будут — сказка закончится и начнется сухой, теплый осенний день.
Сочинение Белорусский язык — родной язык моей семьи
Моя семья состоит из четырёх человек. Мы живём в Республике Беларусь, которая является соседкой и Украины, и России. Своим по-настоящему родным языком мы считаем белорусский, но говорим, в основном, как и все окружающие нас в посёлке люди на русском, но связь с белорусским языком, правильнее сказать, «беларускай мовай» мы не теряем.
Моя мама является учителем белорусского языка и литературы. Поэтому я с самого детства имею возможность читать белорусскоязычные книги. На полках в нашем доме находится невероятное множество словарей. Словари — это неотъемлемый и очень важный предмет, помогающий при изучении любого языка тренировать свою грамотность и расширять словарный запас. Это этого зависит богатство языка каждого человека в отдельности. Поэтому я часто беру в руки словарь своего родного языка и вычитываю много новых слов. Их у нас много: и этимологический, и орфографический, и даже фразеологический.
Богатство речи человека напрямую связано с его любовью к чтению и книгам. На белорусском языке написано и переведено на него масса замечательнейших произведений. У белорусов пользуются популярностью книги авторства Василия Быкова, Владимира Короткевича, Ивана Шамякина, Янки Брыля и других. В произведениях этих авторов находят своё отражение темы, в первую очередь, любви к родной земле, Отчизне, красоты природы Беларуси, а также темы войны и её последствий. Читая книги на белорусском, понимаешь, насколько милозвучен этот язык. Наш белорусский язык зыонок, словно журчание ручья, певуч, точно весенние птицы.
Мне кажется, что все языки в этом мире одинаково прекрасны, совершенны, но конкретно из-за своей принадлежности к данной нации, я скажу, что для меня самым приятным будет белорусский, потому что это мой родной язык. Именно этот язык отличает меня от немца, поляка, русского, китайца и представителей других национальностей. И это прекрасно! Замечательно, что в мире есть много языков, много вариантов одной и той же книги на них.
Человек должен любить свой родной язык. Если даже не любить, но знать он обязан, если называет себя представителем той или иной нации. Француз не имеет права называть себя таковым, не владея в совершенстве французским… И так со всеми.
Topic «Nature»
People do usually say that nature is our mother. It gives a person everything that is necessary for life, even though we don’t always appreciate its gifts. What could be better than the warm sun, majestic mountains, and blooming trees in the spring? The world of nature is very rich and varied. There are hundreds of thousands of species, many of which we’ve never seen in our life.
Конспект родного русского языка «Зачем нужны антонимы?» (2 класс)
... в дом принёс., Он начал ножку мастерить, Для кресла или стула., Полено стало говорить, И за нос ущипнуло. Буратино просит вас расселить пары слов в два домика: синонимы и антонимы. ... человек, ... появились слова: Низко-высоко, Близко-далеко, Мало-велико, Кислый-сладкий Как называются такие слова? Что такое антонимы? ... используя слова-антонимы. (на экране слайд №4 , учащиеся строят предложения с антонимами: ...
We all used to live in a world that seems to be built by ourselves. We live in big houses equipped with high-tech consumer devices; we are able to travel long distances using cars, trains, and planes. We are able to know what is happening thousands of miles away, over the Internet or television. But all of this is secondary. We use the knowledge of the laws of nature and its power to create all these technologies anyway.
Certainly, you cannot live fully if you do not have the opportunity to bask in the summer sun, enjoy the fresh morning air, breathe the scent of roses, see billions of stars high in the night sky. Some may disagree, but all of us need these simple pleasures from time to time. People like to spend their weekend and holidays outdoors so that communication with nature helps them to relax and gather strength to solve important problems in our «human» world.
It is very frustrating that people are fascinated by the development of new technologies that often damage the nature. Our activity causes the pollution of the environment, climate changes, extinction of animals and plants. Years ago it was not very noticeable, but now the people in the big cities just cannot breathe.
Remember that by harming nature we make ourselves worse too. So we cannot be indifferent and have to keep wealth and beauty of our nature.
Сочинение на тему «Природа родного края»
Говорят, что родной край, место, где человек родился и провел свое детство, юность, не забудешь никогда. И если уедешь из него, то тебя будет всегда незримая сила тянуть назад, домой, к истокам, на родину. У каждого человека своя родина. У кого-то это теплое море, с желтыми песчаными пляжами, с жарким солнцем и виноградниками, кто-то родился в горах с отвесными скалами, а для иных, родина — это заросшие холмы, густой лес с зелеными лужайками или, может быть, суровая тундра и холодные северные реки, быстро текущие прямо к Ледовитому океану.
Родная природа — это то, что окружает нас с детства, тот пейзаж, к которому мы привыкли и то, что будет радовать нас, каждый раз по возвращению в родной уголок. Человек может путешествовать по всему миру, восторгаться невиданными красотами, удивляться экзотическим животным и растениям, привыкать к удивительным обычаям и складу жизни чужестранцев. Иногда может даже остаться жить в далеких краях. Но в самой глубине сердца, в самых укромных уголках памяти сохранит любовь к своему краю, к своей родной природе, любовь, которая не угаснет ни через год, ни через десять лет, никогда. Эта любовь подарена человеку в момент рождения, эта любовь подкреплена уверенностью, что родной край примет тебя в свои объятия, всегда, в любой момент.
Наш родной край отличается от любых других мест своей природой. Она неповторимая и единственная во всем мире. Она всегда неописуема и требует к себе отдельного внимания, бережного отношения. Родные, знакомые с детства места — это то, что вселяет в нас силы, восхищает нас своей красотой. Это то, что принадлежит тебе, это то, что всегда будет с тобой. Задача каждого человека — уважать свои родные края, свою родную природу, ухаживать за ней, беречь ее изо всех сил, сохранять и приумножать ее богатство. Помните, что забота о природе своего родного края — это, в первую очередь, забота о самом себе, потому что вы и есть часть этой природы. Она живая, ваша родная земля, ваши родные деревья, цветы и травы, их дыхание вы слышали в детстве, ваше сердце и сейчас бьется в одном ритме с вашей родной природой. Помните об этом всегда и проявите заботу о своей родной природе при первой же возможности, любите и цените свой родной уголок, потому что именно там вам посчастливилось родиться.
Проблема любви к Родине. По В.А. Солоухину
... что ему совершить ещё предстоит. (5)На одном из первых мест в сложном чувстве любви к родине находится любовь к родной природе. (6)Для человека, родившегося в горах, ничего не может быть милее ... у Тургенева и Аксакова, у Некрасова и Пришвина, у Паустовского и Леонова. (По В.А. Солоухину)
Популярные сочинения
Сучасная беларуская паэзія, яе тэмы і вобразы
Беларуская сучасная паэзія — суквецце талентаў, якое вызначаецца самабытнасцю і непаўторнасцю кожнага, бо кожны, паводле афарыстычнага выразу Аркадзя Куляшова, капае «рэчышча ўласнай ракі», якую скіроўвае ў акіян сусветнай культуры.
Сапраўднаму паэту трэба мець Уласны курс і вугал свой атакі,
— так вобразна і вычарпальна вызначыў паэт У. Скарынкін галоўнае патрабаванне да кожнага творцы, што шчыруе на ніве паэзіі: у кожнага павінен быць свой голас, свой почырк. «Аблог цалінны» сэрцаў людскіх, якія, як папярэджваў класік, «цвёрдыя, быццам з камення», падуладны толькі дару выключнай сілы. Сучасная беларуская паэзія прадстаўлена паэтамі розных пакаленняў і рознай творчай манеры. Гэта і вядомыя майстры паэтычнага радка, чыё дзяцінства было апалена вайной (Алег Лойка, Ніл Гілевіч, Анатоль Вярцінскі, Рыгор Барадулін, Васіль Зуёнак, Янка Сіпакоў), і пакаленне, народжанае ў цяжкія пасляваенныя гады (С. Законнікаў, У. Някляеў, Aлесь Разанаў, Яўгенія Янішчыц), і паэты, якія адчулі радасць творчай працы ў 70-80-я гг. (Леанід Дранько-Майсюк, Алесь Бадак).
Тэматыка сучаснай паэзіі надзвычай разнастайная: Радзіма, бацькоўскі дом, родная мова, гістарычнае мінулае, прырода, экалогія, чарнобыльская трагедыя, праца, каханне… Рэквіемам па загінуўшых, абеліскам героям і напамінам быць пільнымі і берагчы мір з’яўляюцца «Рэквіем па кожным чацвёртым» Анатоля Вярцінскага, «Абеліск» Яўгеніі Янішчыц. Герой многіх твораў — чалавек працы. Сялянскую працу паэтызуюць Анатоль Вярцінскі («Маці пячэ хлеб»), Еўдакія Лось («Жніво»), Іх творы паказваюць, што працай чалавек і выпрабоўваецца, і рэалізуе сябе, і сцвярджае сябе на гэтай зямлі. Самыя задушэўныя радкі шматлікіх вершаваных твораў прысвячаюцца Радзіме. Паэты ўзнімаюць пытанне аб адказнасці чалавека за зберажэнне яе прыгажосці, заклікаюць да гармоніі, адзінства чалавека з прыродай. У паэме «Чорная быль» С. Законнікаў спрабуе асэнсаваць прычыны трагедыі, папярэджвае аб наступствах духоўнага Чарнобыля:
Кал і ж і зараз ты не загукаеш, А будзеш жыць пад страхам і прынукай, Чарнобыль не такі яшчэ чакае Тваю зямлю, тваіх дзяцей і ўнукаў.
Вялікае месца ў сучаснай паэзіі займае тэма кахання. Вершам «Ты пакліч мяне. Пазаві» Яўгенія Янішчыц зноў нагадвае ўсім вечную ісціну, што «пачынаецца ўсё з любві». Для выяўлення стану душы, вартага чалавека, і сцвярджэння думкі, што каханне — самая галоўная з усіх каштоўнасцей, якая робіць немагчымае магчымым, паэтка выкарыстала аксюмаран, што найлепш і вызначыў загадкавую сілу гэтай найвялікшай тайны і найвялікшага дару: «прыручаюцца салаўі». Паэтам і закаханым падуладна тое, чаго не можа ніхто, — прыручыць салаўя. Магчыма, нехта з чытачоў усвядоміць метафару «пры ручаюцца салаўі» як напамін паэтэсы пра тое, што «мы ў адказе за тых, каго прыручылі». Каханне як вялікі дар патрабуе ад закаханых і вялікай працы душы, пра што даводзіў і Маленькі Прынц з аднайменнага твора Сент Экзюперы. «Сто паэтаў цягнуць хорам, ты — салістам», — так пра унікальнасць паэтычнага дару Рыгора Барадуліна сказаў Пімен Панчанка. Сапраўды, яго вершы нават без подпісу пазнаюцца па яркай вобразнасці, метафарычнасці, унутранай рыфме, выразным гукапісе. Балючая памяць пра апаленае вайной маленства пранізвае паэмы «Блакада», «Куліна». Матыў чакання з вайны родных і блізкіх моцна і трагічна гучыць у вершы «Бацьку»:
Гэты твор Я.Купалы я бы параіла прачытаць кожнаму
... паэзіі, я бы параіла не пакінуць без увагі, абавязкова прачытаць гэты незвычайна чуллівы, поўны пяшчоты і глыбокага сэнсу верш. Пра гэты верш хочацца сказаць "меладычны", і нядзіўна, што ... шэпчуцца аб чымсьці неразгаданным, таямнічым пад вечным небам". І, безумоўна, раю кожнаму абавязкова прачытаць бліскучаю камедыю Купалы "Паўлінка", у якой аўтар высмейвае пошласць і ганарлівасць ...
Каторы раз сыходзіць снег… Далюў вярталіся суседзі. Я кожному насустрач бег I чуў кароткае: «Прыедзе».
Н ямала радкоў прысвяціў паэт матчынай хаце, роднай вёсцы, кутку, дзе былі зроблены першыя крокі, дзе вучыўся, спаткаў першае каханне («Ушацкай школе», «Світанняў я з табой не сустракаў…»).
Шчымлівыя, пранізлівая барадулінскія радкі аб вернасці бацькоўскаму дому робяць чалавека лепшым, напамінаюць кожнаму пра святыні, здрада якім — вялікі грэх:
Трэба дома бываць часцей, Трэба дома бываць не госцем, Каб душою не ачарсцвець, Каб не страціць святое штосьці.
Паэзія Барадуліна пазбаўлена маралізавання, публіцыстычнасці, але часам паэт звяртаецца непасрэдна да нас, каб папярэдзіць пра тое, што трэба зрабіць неадкладна, бо можна спазніцца…
Наведвайце бацькоў, пакуль яны жывыя, Пакуль дымяцца коміны — наведвайце бацькоў.
Бадай, галоўным у творчасці Р. Барадуліна з’яўляецца вобраз маці. Яна — пачатак жыцця, ідэал чалавека, зберагальніца маральных каштоўнасцей, а неруш матчынага слова — невычэрпная крыніца паэта. Маці прысвячаецца адна з апошніх кніг паэта «Евангелле ад Мамы» (1995).
Назва зборніка «Міласэрнасць плахі» (1992) вызначае яго філасофскі змест і адначасова ўласцівую толькі Р. Барадуліну манеру выяўлення думак і пачуццяў — метафарычную, парадаксальную. Асабліва характэрным для творчасці Рыгора Барадуліна апошніх гадоў з’яўляецца верш, пра які ўхвальна азваўся Васіль Быкаў, — «Лёс да кожнага прыходзіць босы…». Біблейская рэмінісцэнцыя, метафарычнасць спрыяюць выяўленню філасофскай думкі пра поўную залежнасць чалавека ад лёсу, як і пра поўную свабоду выбару, якім і вызначаецца сутнасць чалавека. Працытуем яго поўнасцю:
Лёс да кожнага прыходзіць босы, Як Хрыстос, Каб бядзілі кожнага турботы, Як абуць свой лёс у лапці, боты. А яму не занасіць калёсы: Боссю — каб нячутна! — Ходзіць лёс. Ты, нявольнік, вольны выбраць путы, Пасталы змяніць на кірзачы, Грукай збітым, як парог, абцасам, Смелы і ў руцэ з кавалкам ласым, Помні заўсягды пра лес разуты, Ногі босаму не адтапчы.
Метафарычнасць, прычым індывідуальная, аўтарская, вылучае гэты філасофскі верш. Па сутнасці, ён уяўляе сабой вянок метафар і аўтарскіх перыфраз. Паэтам-філосафам у беларускай літаратуры заслужана лічыцца і Анатоль Вярцінскі, толькі філасафічнасць сваіх твораў ён выяўляе ў характэрнай для яго манеры. Пра што б ні пісаў паэт, ён праз асацыятыўныя сувязі падымаецца да філасофскага абагульнення. У вершы «Гавары са мной ласкава…» апісваюцца ўзаеміны лірычнага героя з дачкой. Яна на нейкую бяскрыўдную, здавалася б, заўвагу заплакала наўзрыд і праз слёзы ўвесь час паўтарала: «Гавары са мной ласкава! гавары са мной ласкава!» Паэт разам са сваім героем прыходзіць да высновы:
Пачуццё справядлівасці, годнасці ўласнай, Мабыць, разам з жыццём нам прырода дае.
Верш «Медсястры» таксама заканчваецца філасофскім вывадам, з якім нельга не пагадзіцца:
Максім Багдановіч і Беларускае адраджэнне
... харчавалася, нібыта чужаядная расліна, духоўнымі сокамі Белай Русі». Толькі дзеля справядлівасці паэт павінен быў бы растлумачыць чытачу, што тагачасная Маско ... ў папулярызацыі яго твораў у масах, добра ведаючы, што гэта не толькі дапаможа ім стаць больш адукаванымі і культурнымі, але і ... апошніх дзесяцігоддзяў XX стагоддзя. «На вялікі жаль,— пісаў паэт,— гэта былі нудныя 80-я і 90-я гады, калі ўсякая ...
Не ўсе хочуць быць добрымі, Ды хочуць усе дабраты.
Афарыстычнае выяўленне філасофскай думкі — асаблівасць лірыкі A. Вярцінскага. Так, да прыкладу, думку пра тое, што чалавек не павінен умешвацца ў асабістыя справы іншых, але ён не павінен быць абыякавым да людской бяды, паэт сфармуляваў у вершы «Бачу я…», які ўяўляе сабой афарызм.
Бачу я: нехта некага любіць — Гэта іх справа, гэта іх права; Бачу я: нехта некага губіць — Тут і мая ўжо справа.
Усёй сваёй паэзіяй A. Вярцінскі сцвярджае ідэі дабра, міру, згоды, узаемаразумення паміж людзьмі: «Варожасць — самае горшае ў свеце людскім пачуццё. Дружыце — і будзе харошае, прыгожае ваша жыццё». Ідэяй бесканфліктнага жыцця як умовы нашага існавання, гуманістычным пафасам прасякнута ўся творчасць паэта. Яго лірычны герой — інтэлігентны, выхаваны, памяркоўны чалавек, які схільны да разваг, да пераацэнкі каштоўнасцей, здольны ўбачыць высокае неба ідэала («адзін са зборнікаў паэта так і называецца: «Высокае неба ідэала»):
Я не супраць гнева, Ды я за тое, каб нас Не білі ні справа, ні злева. Ні ў профіль, ні ў анфас. Каб годнасці нашай і гордасці Ніхто не наносіў абраз, Каб не было неабходнасці Рашаць: ці біць у адказ? («Вы зразумейце правільна…»)
Верш «Чалавек маленькага роста…» вельмі цікавы сваёй арыгінальнай формай выяўлення аўтарскай пазіцыі адносна таго, што чалавек не бязгрэшны. Таму людзі павінны быць тактоўнымі адзін да аднаго, даравальнымі, цярпімымі да хібаў і да таго, што ад чалавека сапраўды не залежыць. Але галоўнае і вызначальнае ў чалавеку — людскасць — залежыць ад яго, і чалавек за гэта ў адказе.
Чалавек маленькага роста, Чаму не рос, па чыёй віне? Чалавек адказвае проста: «Гэта залежыць не ад мяне». Чалавек маленькага розуму, Мог ты быць разумнейшым ці не? Чалавек адказвае цвяроза: «I гэта залежыць не ад мяне». Чалавек душы маленькай, Мог ты лепшым быць ці не? Чалавек маўклівы нейкі, Не адказвае ён мне… Мабыць, цяжкае гэта пытанне, Чалавек маўчыць нездарма: Хібам нашым ёсць апраўданне, Подласці апраўдання няма.
Асаблівасць вершаў Вярцінскага яшчэ і ў тым, што яны лёгка запамінаюцца. I не толькі таму, што, выяўляючы агульначалавечае і людскае, выяўляюць і нашы асабістыя пачуцці, думкі. Яны надзвычай арганічныя па сваім гучанні, рытмізаваныя. Рыфма вершаў моцная, мэтавая, сэнсавая. Рыфмуюцца не толькі канчаткі вершаваных радкоў, а часам некалькі складоў і нават цэлае слова: роста — проста; любіць — губіць; Талаша — малыша; распасцёрты — чацвёрты; года — пагода. Адчувальна, што многія радкі вершаў А. Вярцінскага створаны пад уплывам фальклору (асабліва прыказак і прымавак).
Паэт плённа працуе ў розных жанрах і спрыяе сціранню ўмоўных межаў паміж імі. Ён першы ў беларускай літаратуры стварыў новы жанр прозапаэзіі, які ўяўляе своеасаблівы пераход ад вершаванай да празаічнай мовы.
